ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΟΤΟΕ 2010

ΟΤΟΕ

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Συμπληρώνοντας έξι χρόνια λειτουργίας του Θεατρικού Τμήματος της ΟΤΟΕ, η Θεατρική Ομάδα των τραπεζοϋπαλλήλων, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ανεβάζει μετά το Πάσχα το θεατρικό έργο : «Η ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ» του Άλμπερτ Γκέρνυ (Albert Ramsdell Gurney Jr.).

Οι παραστάσεις θα γίνουν στο θέατρο «ΒΙΚΤΩΡΙΑ» (Μαγνησίας 5 & Γ’ Σεπτεμβρίου 119, τηλ. 210-8233125, www .theatrovictoria.gr).

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το 1982 και είναι ένα αστικό δράμα. Στην Ελλάδα ανέβηκε το 1986 στο θέατρο «Αυλαία» από την Πειραματική Σκηνή τς Τέχνης της Θεσσαλονίκης. Έργο σπονδυλωτό, αποτελείται από δεκαοκτώ μικρές σκηνές, που πλέκονται μεταξύ τους και διαδραματίζονται όλες στην τραπεζαρία ενός αστικού σπιτιού.

Παρατηρώντας προσεκτικά τις δεκαοχτώ σκηνές του έργου, που ξετυλίγονται γύρω από τον ομφαλό του αστικού σαλονιού, το τραπέζι της συν-εστίασης, της ιερότερης στιγμής για την αστική οικογένεια, κάτι μας ψιθυρίζει στο αυτί ότι φτάσαμε πια σε μια εποχή που αυτό το κουκούλι έχει γίνει οριστικά κομμάτια και θρύψαλα. Όλο, εκτός από τον τέταρτο τοίχο του, τον καθρέφτη όπου οι θεατές βλέπουν την δικιά τους κοινωνία που εξελίσσεται. Όλες οι σκηνές του έργου, που αλληλοπλέκονται μεταξύ τους με τρόπο σχετικά χαλαρό, μας δίνουν την αίσθηση ότι αυτό το σύμβολο της οικογενειακής συμβίωσης ως κοινωνικής και οικονομικής οντότητας αρχίζει να χάνει τη σημασία του.

Οι καρέκλες της, σε όλες τις σκηνές πλην της τελευταίας, είναι περισσότερο αδειανές παρά γεμάτες. Οι άνθρωποι κάθονται στην τραπεζαρία τις περισσότερες φορές όχι ορμώμενοι από μια κεντρομόλο δύναμη, την οικογενειακή ενότητα, αλλά ουσιαστικά απωθούμενοι από πάσης φύσεως φυγόκεντρες δυνάμεις. Η τραπεζαρία γίνεται όχι πεδίο συμβιβασμού, διαλόγου, ή άμυνας απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, αλλά περισσότερο τόπος σύγκρουσης, σύγκρουσης εκ των ένδον προερχόμενης, σύγκρουσης που μοιάζει με σαράκι που γεννήθηκε βαθιά μέσα στα ξύλα της.

Στην παράσταση οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν ρόλους αυστηρών γονέων, ηλικιωμένων ανθρώπων, μικρών παιδιών και εφήβων με αλκοόλ, προσφέροντας άφθονη τροφή για σκέψη στους θεατές. Αυτοί οι αστείοι και συνάμα συγκινητικοί ρόλοι αντιπροσωπεύουν την καθημερινή μας ζωή και τις καθημερινές μας ανησυχίες. Από σκηνή σε σκηνή οι ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους και προσωπικότητες.

Το έργο διαδραματίζεται στη διάρκεια μιας μέρας, αλλά και σε διαφορετικές εποχές από τις αρχές του εικοστού αιώνα μέχρι σήμερα. Όσο προχωράμε προς το τέλος, βλέπουμε εντονότερα τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, το χάσμα των γενεών, την αποξένωση και την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου, που άδικα προσπαθεί να βρει κάτι που να του δίνει νόημα. Αν προσπαθήσουμε να εκλάβουμε όλες τις σκηνές μαζί, σαν μια ενιαία θεατρική εμπειρία, τότε θα διαπιστώσουμε συμπονετικό χιούμορ και άφθονο ανθρωπισμό.

Ο Άλμπερτ Ρ. Γκέρνυ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν έγραφε την «Τραπεζαρία», είχε στο μυαλό του την σταδιακή αποδόμηση του μοντέλου της αμερικανικής λευκής μεσοαστικής οικογένειας, που σιγά σιγά (και στο αμερικάνικο θέατρο των προηγούμενων δεκαετιών, όπως του Ουίλλιαμς και του Ο' Νηλ) είχε αρχίσει να φαίνεται ότι, η φαινομενική ευμάρεια και ενότητά της, το ωραίο σπίτι με το γκαράζ και το γκαζόν, τα κέηκ, το φυστικοβούτυρο και τα τραπέζια της Κυριακής, κατατέμνονταν σιγά σιγά σε μικρότερες μονάδες: Το μικρό «εμείς» της οικογένειας γινόταν πολλά μικρά «εγώ». Οι μικρές ομάδες που ζούσαν μαζί στην οικογενειακή εστία γίνονται πολλά μεμονωμένα άτομα που απλώς συγκατοικούν.

Αυτή η κρίση της αμερικάνικης μεσοαστικής τάξης (WASP) του '80 έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως. Έχει φτάσει και στις δικές μας πόλεις, είναι στα «δικά μας» σπίτια.

Ελάχιστες πληροφορίες για τον συγγραφέα:

Ο Albert Rumsdell Gurney, Jr. γεννήθηκε την 1^η Νοεμβρίου του 1930 και ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά του Albert και της Marion Spaulding Gurney, δύο εξέχουσες προσωπικότητες της κοινωνίας του Buffalo.

Φοίτησε στο σχολείο του St. Paul’s στο Ν. Χαμσάιρ και απέκτησε B.A. degree από το Williams College. Το 1952 ο Gurney κατετάχθει στο Ναυτικό των Ην. Πολιτειών, κατά τη διάρκεια του Κορεατικού Πολέμου, γράφοντας έργα για να διασκεδάσει τους στρατιώτες.

Το 1958, ο Gurney έγραψε το «Έρωτας στο Buffalo», το οποίο και ήταν το πρώτο μιούζικαλ που ανέβηκε ποτέ στο Yale. Ακολούθησε μια μουσική εκδοχή του Tom Sawyer που ανέβηκε στο Kansas την ίδια χρονιά. Το πρώτο του έργο, «Η παράσταση του David» γυρίστηκε στη Ν. Υόρκη το 1968. το 1970 οι «Σκηνές από την Αμερικάνικη Ζωή» προβάλλονται σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Studio Arena Theater στο Buffalo. Την δεκαετία του ’70 έγραψε 2 νουβέλες και αρκετά, ακόμη έργα, συμπεριλαμβανομένου του «Παιδιά», το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο.

Το έργο του Gurney «Η Τραπεζαρία» ανέβηκε στη Ν. Υόρκη τον Φεβρουάριο του 1982 φέρνοντάς του, επιτέλους, την αναγνώριση. Η επιτυχία αυτή τον ώθησε να γράψει μερικά ακόμη έργα, όπως τα «Another Antigone» το 1988 και αμφότερα τα «Cocktail hour» και «love letter» το 1989.